روستای ساووین،: روزی روزگاری،سرزمین موعود پیشگامان
در حدود سی کیلومتری شهر سنت لوئی؛ روستای ساووین Savoigne قرار دارد، دهکده ای نسبتاً خاص که به دلیل کارخانه گوجه فرنگی، کشت برنج شلتوک و مرکز ساخت مجسمه ها شناخته شده است. اما، ساووین حاوی داستان زیبایی است. پیشگامانی نظامی که در چهارچوب توسعه ملّی و خدمات مدنی، پروژه سیاسی رئیس جمهور سدار سنگور پس از استقلال، استخدام شدند. یک کارگاه-مدرسه؛ ترکیبی از کشاورزی و آموزش فکری و نظامی با هدف ایجاد شهروندان نمونه که قادر به تضمین سرنوشت فردی خود باشند، در آنجا راه اندازی شد. از زمان ایجاد تا سال 1969، این روستا دارای الگوی زندگی مطابق با الگوی نظامی بود.
عکس دسته جمعی پیشگامان نظامی در ساخت روستای ساووین
سنت لوئی؛ در تاریخ 22 اوت 2023 از این روستا بازدید شد: کلبه‌های گِلی که با خانه‌های مدرن همزیستی دارند، محله «سنت پروسپر»، «پناهگاه ماریان»، مسجد، مرکز ساخت و تزیین مجسمه‌ها، مزارع برنج... این گونه است که Savoigne، دهکده‌ای آرام و سرسبز، بر روی تپه های شنی که توسط درختچه های گرمسیری احاطه شده است. از لحاظ بخش اداری دولتی، بخشی از منطقه«دیاما»، بخش«داگانا» است. با این وجود، Savoigne بسیار نزدیکتر به شهر سنت لوئی است.
صبح درختان پرپشت برای خانه ها سایه ایجاد می کنند و به عنوان پایه نرده محوطه مسکونی از «بامبو» استفاده شده است. افراد زیادی در Savoigne Biffèche نیستند.اکثریت جمعیت به روستای «مون رولان»، در بخش تیواوان (منطقه Thiès)برای جشن عروج (15 اوت) پیوستند. پدربزرگ و مادربزرگ آنها، Sérères Ndut، از این محل آمدند و در اواخر سال 1969 در Savoigne ساکن شدند. روز قبل باران بارید و زمین هنوز خیس است. هوای تازه، منخرین را قلقلک می دهد و صدای جیک جیک پرندگان ما را به قلمرو کودکی می برد. ساووین سمبل پیشگامان سنگور؛ خود را به عنوان پناهگاه آرامش برای هنرمند یا نویسنده ای در جستجوی الهام معرفی می کند.
Savoigne تنها روستای سنگال است که توسط ارتش سنگال ایجاد شده است. برای تحقق سیاست توسعه ملّی و پویانمایی روستایی رئیس جمهور لئوپولد سدار سنگور، به «ژنرال ژان آلفرد دیالو» رئیس ستاد نیروهای مسلح در آن زمان، در سال 1964 پیشنهاد کرد که اردوگاه جوانان در حال ساخت - مدرسه تحت ارتش را تغییر دهد. جهت. این کمپ در سال 1960 برای مبارزه با مهاجرت روستایی و ترویج کشاورزی راه اندازی شد. ساووین که توسط آب‌های فراوان احاطه شده بود و زمین‌های قابل کشت؛ مکانی ایده‌آل برای کشت و زرع، چندین گمانه‌زنی ارائه کرد.
این پروژه نوآورانه امیدوارکننده بود. اما، تنها پس از چهار سال شروع کار، بدین ترتیب اردوی جوانان همزمان با سازمان کشاورزی دلتا (Oad) منحل شد. یک سایت آموزشی به جای یک اداره نظامی تحت رهبری فرمانده ارتش، ژنرال ژان آلفرد دیالو، راه اندازی شد و به شرکت توسعه و بهره برداری دلتای رودخانه سنگال (Saed) تبدیل شد.
اولین آزمایشات تولید رب گوجه فرنگی
«عبدالله سی» در آن زمان یک نوجوان بود، اما با پیشگامان در ساووین راه یافته بود. او امروز هماهنگ کننده و سخنگوی انجمن این پیشکسوتان است. این اوست که در مورد ساووین پیشگامان به ما می گوید. به گفته عبدالله، هدف اصلی کارگاه-مدرسه ارائه آموزش های سه گانه کشاورزی، فکری و نظامی به صد جوان پیشگام بود. به این ترتیب، جوانانی از تمام نقاط سنگال به دنبال فراخوانی که در اکتبر 1964 در روزنامه «صبح داکار» (Dakar matin)منتشر شد، با شعار «شهروند مفیدی شوید که قادر به تضمین سرنوشت فردی خود باشید» استخدام شدند. برای اجرای این طرح شهروندی 500 هکتار زمین به 150 جوان پیشگام واگذار شد.
افراد استخدام شده بین 16 تا 25 سال سن داشتند. آنها متعهد به کشت و آبادانی زمین و آبادانی آن بودند و سد رودخانه ای برای کشت محصولات کشاورزی ساختند. این افراد همگی با آموزش فکری و پیروی از الگوی نظامی همراه بودند. آنها به جز سلاح، همه چیز ارتش و نظامی گری را داشتند. «عبدالله سی» می‌گوید، بجای سلاح در عوض، بیل و چنگک کشاورزی داشتند. این نشان می دهد که اولین آزمایش های تولید گوجه فرنگی صنعتی در این سایت آموزشی انجام شده است. در سال 1964 به سرپرستی یک مهندس ایتالیایی به نام Souti، یک هکتار زمین برای کشت گوجه فرنگی مورد بهره برداری قرار گرفت تا به گوجه فرنگی صنعتی تبدیل شود. در زمان برداشت، گوجه‌فرنگی برای تهیه گوجه‌فرنگی غلیظ به کارخانه‌های بزرگ آسیاب Sentenac منتقل می‌شد، اما هیچ برچسبی وجود نداشت. چندین مهندس برای حمایت از پروژه سایت-مدرسه انتخاب شدند.
انضباط و سختگیری
اردوگاه جوانان اکنون "کمپ پیشگام" نامیده می شود. ساکنان آن گوجه فرنگی، سیب زمینی، آناناس، موز، برنج شلتوک می کارند. آنها یک وسیله نقلیه توسط شرکت توسعه و بهره برداری دلتای رودخانه سنگال (Saed) و سپس توسط یک فرانسوی به نام Paul Berger و تراکتورهایی که توسط ارتش اعطا شده بود، داشتند. پس از آموزش، پیشگامان قرار بود ساووین را به یک منطقه خودمختار تبدیل کنند که در آن با خانواده خود زندگی کنند. عبدالله سای به ما می گوید: «قانونی که ساووین را به یک منطقه نظامی خودمختار تبدیل می کند در ژانویه 1965 توسط مجلس ملی تصویب شد و در روزنامه صبح داکار منتشر شد. «پیشگامان خود روستای Savoigne را ساختند. آنها ازدواج کردند، خانه های خود، حمام عمومی، انبارها، علاوه بر آن داروخانه و مدرسه ساختند. همه اینها با سرمایه های حاصل از کشاورزی، هماهنگ کننده انجمن پیشگامان سنگالی به ما می گوید. این پروژه به این ترتیب ادامه می یابد، پیشگامان شادی خود را در آنجا پیدا می کنند، به ویژه کسانی که منطقه Podorرا ترک کرده بودند که با خشکسالی مواجه شده بود. ارتش به آنها ودیعه ای از طرف (Saed) پرداخت کرده بود که با آن همکاری می کردند و دومی تولیدات آنها را تامین مالی کرد.
اردوی پیشگامان به خوبی سازماندهی شده بود. انضباط نظامی لازم بود. گروه پیشگام توسط یک ستوان ارتش سنگال که توسط دو افسر ارشد پشتیبانی می شد فرماندهی می شد. محل آموزش به سه گروه 50 نفری پیشگام تقسیم شد. هر گروه توسط یک افسر ارشد رهبری می شد «ساعت زنگدار از اولین صدای بوق ساعت 6 صبح تنظیم شده بود. برای آبیاری محصول بود، سپس ساعت 7 صبح ورزش می کردند. عبدالله سی می گوید و ساعت 8 صبح در میدان مرکزی اردوگاه برای برافراشتن پرچم تجمع می کردند.
پایان یک رویا
کارگاه-مدرسه تحت نظارت ارتش قرار داشت. روزگار پیشکسوتان با فرهنگ، کارهای بدنی و عمومی، مباشرت و سواد همراه بود و آخر هفته ها استراحت می کردند. آنها یونیفورم نظامی خود را کنار گذاشتند تا به شهر بروند، به طور دقیق، به سنت لوئی؛ یکی از بزرگترین دستاوردهای پیشگامان ساووین، پلی است که بر روی رودخانه Lampsar قرار دارد. این زیرساخت که در جولای 1965 ساخته شد، برای تحمل بار بیش از 15 تن در نظر گرفته شد. به گفته ما، این اثر در همان سال توسط رئیس جمهور سنگور با هیاهوی زیادی افتتاح شد. امروزه این پل زیر بارهای سنگین جای خود را داده و به این ترتیب انزوای روستا را بیشتر کرده است.
در سال 1966، سالی که قرار بود قرارداد پایان یابد، رویای پیشکسوتان جوان از بین رفت. پس از دو سال فعالیت، آنها قرار بود آزاد شوند تا بتوانند سرنوشت خود را به دست بگیرند. متأسفانه، پس از دو سال تجربه، دولت این واگذاری را زودهنگام ارزیابی کرده بود، زیرا تصور می شد که پیشگامان هنوز جوان بودند و آموزش و هم خانه ها هنوز تکمیل نشده بودند.
سپس دولت تصمیم گرفت که فرماندهی ارتش را به مدت یک سال تمدید کند. این ناامیدی در میان پیشگامانی بود که انتظار داشتند زمینی برای اسکان در روستای خود دریافت کنند. تاریخ 7 نوامبر 1966 با نارضایتی مشخص شد. اکثریت پیشگامان از کار کردن خودداری کرده بودند. محصولات غارت شده بود و تعدادی از ساکنان که خود را با این اقدام مخالفت می کردند، روز بعد اردوگاه را ترک کردند. فقط حدود شصت نفر باقی مانده بود. همه چیز دیگر کار نمی کرد و مشکلات کمکی به اوضاع نمی کرد. شرکت توسعه و بهره برداری دلتای رودخانه سنگال (Saed) تراکتورها را گرفت و بدون پرداخت کرایه به Guédé در منطقه Fouta فرستاد. بنابراین آنها از بازپرداخت منابع مالی به ساختار خودداری کرده بودند. مرافعه و شکایت از رئیس بخشداری به حاکمیت رسید و ستاد کل یک فرمانده لشکر به نام سویا را برای بازیابی تراکتورها فرستاد. در 11 اکتبر 1967، همان ژنرال ژان آلفرد دیالو نامه ای نوشت (به شماره پست 295) که با نسخه ای برای وزارتخانه های نیروهای مسلح و جوانان و ورزش به وزارت کشور فرستاد تا ساووین را به جای اردوگاه نظامی خودمختار کند. اما خیلی ها قبلاً انجا را ترک کرده بودند.
روستایی خودمختار بدون اکثریت پیشگامانش
برای اینکه خلاء وجود نداشته باشد، Paul Berger پیشنهاد داد که در روستا به روی دیگران باز شود. اول، کهنه سربازان؛ 10 نفر پدر خانواده در ژوئیه 1968 وارد شدند. سپس، در سال 1969، پدران خانواده های دیگر از مناطق دیگر آمدند، متأسفانه خاک برای کشت بیش از حد نمکی شده بود. 12 پدر خانواده از منطقه نردیک شهر «تی یس» آمدند که کاتولیک بودند. Albert Ciss در سال 1970 وارد ساووین شد. او برای ما توضیح می دهد که ورود آنها به این دهکده توسط کشیش های میسیونر تسهیل شده است. وقتی رسیدیم، زمینی را اشغال کردیم که برخی از پیشگامان آن را رها کرده بودند. ما مانده بودیم که آداب و رسوم خودمان را حفظ کنیم و رئیس دهکده ما، نامش Pierre Claver Faye بود. روحانیون میسیونر، اغلب برای پرس و جو از وضعیت ما می آمدند و برای ما هدایایی می آوردند که با ساکنان ساووین، پیشگامان تقسیم می شد. این مبلغان، با هدف بشارت و ترویج مسیحیت، کلیسایی در ساوین ساختند که در آن مراسم عشای ربانی یکشنبه برگزار می شد. کاری که کشیش جانشین وی در سنت لوئی ادامه داد. امروزه ساووین زیباترین کلیسای سنت لوئی را دارد.
موزاییک تنوع فرهنگی زیبا
ساووین امروزه منطقه ای است که به دو قسمت تقسیم شده است. از یک طرف، پیشگامان ساووین، نزدیک به 1500 نفر که عمدتاً توسط قبیله Peuls و مسلمانان سکونت دارند و از سوی دیگر توسط کاتولیک های قبیله Serer Ndut به تعداد 450 نفر اشغال شده است. هر گروه رئیس روستای خود را دارد، هیچ مرزبندی خاصی جدا از میدان بزرگ در وسط دو منطقه وجود ندارد. در این میدان، بازاری است که آنها در آن اشتراک دارند، علاوه بر داشتن یک مدرسه، یک مرکز بهداشت، خلاصه همان ساختارهای موجود در محل را داراست. این روستا از نظر تنوع فرهنگی به دلیل تنوع قومی زیبای خود غنی است. گفتگوی اسلامی و مسیحی در آنجا یک واقعیت است. دو جامعه مسلمان و مسیحی در هماهنگی کامل و مسالمت آمیز زندگی می کنند. یک انسجام کامل که توسط جمعیت ها بزرگ شده است. طبق گفته Albert Ciss ما به طور هماهنگ با هم زندگی می کنیم و همه چیز را با هم انجام می دهیم. ما اعیاد مذهبی خود را به اشتراک می گذاریم کاتولیک ها و مسلمانان در Savoigne برادر و خواهر هستند.
جمعیت ساووین هنوز از کشاورزی و دامداری زندگی می کنند. شالیزارها تا جایی که چشم کار می کند امتداد دارد. در بازدید ما فقط پایان برداشت بود. علاوه بر کارخانه گوجه‌فرنگی (Socas) که از سال 1969 تأسیس شد، پروژه‌های تجارت کشاورزی در این منطقه در حال افزایش است.
Savoigne امروزه به دلیل مدرسه Saint Blaise ساخت و تزیین مجسمه ها شناخته می شود که فعالیت خود را در فوریه 1996توسط کشیش ایتالیایی Emmanuel ZANABONI آغاز کرد. دانشجویان این مدرسه در ساخت مجسمه های مذهبی، ادبی، تاریخی و اسطوره ای تخصص دارند. هم دانشجویان و هم اساتید در طول بازدید ما در تعطیلات بودند. با این حال، مدیر آن Augustin Nango که در حال حاضر در ایتالیا است، به ما قول یک گردشگری را پس از بازگشت داد. او منشأ چندین همکاری و خواهرخواندگی بین ساووین و سایر مناطق اروپایی است.
ساووین برخلاف بسیاری از روستاها از دردسر مهاجرت غیرقانونی در امان است. اینجا جوانی که تنبل نباشد، به راحتی می تواند خرج خود را بدست آورد. زمین زراعی، آب و آفتاب وجود دارد. بنگاه های کشاورزی چند برابر شده و جوانان را به کار گرفته اند. کارخانه هم همینطور علاوه بر این، مردم محلات خود را ترک می کنند تا بیایند و به دنبال کار در Savoigne بگردند.
محصور در خشکی
ساووین با وجود تمام دارایی هایش از انزوا رنج می برد. با رسیدن به چهارراه، در جاده Ross Béthio، برای رسیدن به دهکده باید سوار گاری یا موتور سیکلت جاکارتا شوید. در فصل زمستان جاده پر دست انداز کاملاً صعب العبور می شود. رانندگان موتور سیکلت جاکارتا برای حمل و نقل مشتریان خود مجبورند از ساختاری تا حدودی مرتفع و خطرناک استفاده کنند. زنان باردار برای زایمان در خطر زندگی می کنند. بیماران نیز به همین طریق حمل می شوند. گاری ها تنها جایگزین برای حمل و نقل آنها به مراکز بهداشتی در شهر هستند.
در Savoigne تنها چیزی که از گذر پیشگامان باقی مانده است، سه ساختمان کوچک به رنگ های کشور در مرکز روستا هستندکه بر روی یکی از آنها پرچم سنگال در اهتزاز است.
جمعیت ساووین مصمم هستند که کار پیشگامان را از طریق کشاورزی تداوم بخشند. این روستا پنجاهمین سالگرد تاسیس خود را در 11 نوامبر 2015 جشن گرفت که بازگشتی به منابع برای پیشگامانی است که در سراسر سنگال پراکنده اند، اما پیوندها را از طریق «انجمن پیشگامان ساووین» حفظ می کنند.
نظر شما